Μια βραδιά στην πιτσαρία…

Η πιτσαρία “Del Monto”. Όταν φτάσαμε ήταν ακόμα μέρα…


Η κάτω Παναγία η εκκλησία με το νεκροταφείο του χωριού…


Το χωριό όπως φαίνεται από την Κάτω Παναγία…


Ανηφορίζοντας από την κάτω μερά… Κάποτε η απόσταση αυτή μέχρι το σπίτι μας μου φαινόταν πολύ μεγάλη. Τώρα…

Είχαμε πάει και πέρυσι σ’ αυτή την πιτσαρία “Del Monto”, στο Αρκαλοχώρι. Είναι προς το τέλειωμα του κεντρικού δρόμου καθώς πηγαίνουμε για τα Καστελλιανά, απέναντι από το Κέντρο Υγείας. Και είναι ιδιαίτερα φιλόξενο το περιβάλλον.

Σ’ αυτή ην πιτσαρία φτιάχνουν μια πίτσα γίγα. Δώδεκα κομμάτια βγάζει. Αλλά είμαστε κι εμείς κάμποσοι…

Η Στασούλα θέλει να μας κεράσει… Πήρε λοιπόν τις τρεις εγγονές της, τις δύο Αναστασίες και τη Μαρία, ήρθαν στην καφετερία “SportCafe” και μας πήρε με τον Λάμπρο να πάμε στην πιτσαρία. Παραγγείλαμε δύο τέτοιες τεράστιες πίτσες. Και είπαμε πως θα παίρναμε και για το σπίτι. Τέσσερα κομμάτια για τον καθένα ήταν μάλλον πολλά. Τελικά τα… καταφέραμε ανάμεσα στα γέλια και τα καλαμπούρια και δεν αφήσαμε τίποτα.

Η συνεισφορά του καθενός ήταν διαφορετική. Εγώ είπα να μην ξεπεράσω τα δύο κομμάτια, βράδυ και η πίτσα έχει ένα σορό παχυντικά στοιχεία. Το ίδιο και τα κορίτσια που προσέχουν τη δίαιτά τους. Πήγαμε στα τρία. Το ίδιο και η Στασούλα. Ακόμα και μικρή Αναστασία τα κατάφερε τα 4 κομμάτια. Δε λέω για τον Λάμπρο γιατί αυτός “σάρωσε” τα πάντα. Η σούπερ δύναμη της πίτσας.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το χωριό όλα κέφι. Ο Λάμπρος προτίμησε να πάει με το αυτοκίνητο. Ήθελε να κάνει πλάκα με τις ξαδέλφες του.

Στο χωριό οι γυναίκες έχουν καθίσει ήδη στη Βεγγέρα. Κοντεύει 10 και δεν αφήνουν για τίποτα το συνήθειο τους. Ο αέρας φυσά, πότε από τη μια και πότε από την αντίθετη κατεύθυνση κι αυτό δεν είναι καλό, λένε. “Δύσκολη μέρα θα ξημερώσει αύριο”…

Ένα βράδυ παρέα με νέα παιδιά…

Στο Αρκαλοχώρι στην “SprotCafe”παίζουμε μπιλιάρδο με τον Λάμπρο…


Το μπιλιάρδο είναι σαν το ποδήλατο. Αμα το μάθεις δεν το ξεχνάς. Εχασε την πρώτη φορά ο Λάμπρος για να κερδίσει πανηγυρικά τη δεύτερη.


Έχει έξι ευρώ την ώρα το μπιλιάρδο αλλά τα αξίζει τα λεφτά του. Υπάρχει κέφι και διάθεση για καλαμπούρι… Ασε που είναι τέχνη να ξέρεις να χάνεις…


Από εδώ, από τον Νίκο, παίρνω καθημερινά τις εφημερίδες μου. Η ενημέρωση της επικαιρότητας είναι απαραίτητη.

Βράδυ Τετάρτης… Μόλις έχουμε γυρίσει από το Αρκαλοχώρι όπου παίξαμε μπιλιάρδο με τον Λάμπρο. Η Στασούλα μας το είχε επιοσημάνει να είμαστε πίσω κατά τις 8, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι προετοιμασίες έχει κάνει. Στις εννέα που γυρίσαμε το τραπέζι έχει στρωθεί στην αυλή του σπιτιού και γύρω του πέντε νέα παιδιά, τέσσερα αγόρια και ένα κορίτσι, ο Αγησίλαος και ο αδελφός του Μιχάλης.

Στην κουζίνα η Στασούλα συνεχίζει να ετοιμάζει πράγματα που δεν θεωρεί και πολύ σημαντικά γιατί λείπει το κρέας από το τραπέζι. Έχει φτιάξει τυροπυτάκια στο τηγάνι,στριφτή τυρόπιτα, έχει κόψει τυρί του βοσκού, ντομάτα, αγγούρι, ελιές και πίνουν ρακές και κουβεντιάζουν. Μπαίνουμε κι εμείς στην κουβέντα. Απίθανοι όλοι τους. Ο Σταμάτης, η Μαίρη, ο Φάνης, ο Δημήτρης, ο Απόστολος. Φαντάροι που υπηρετούν κοινωνική θητεία στο Δήμο Αρκαλοχωρίου και το ταχυδρομείο λόγω του ότι ως αντιρρησίες συνείδησης (Μάρτυρες του Ιεχωβά) αρνήθηκαν να περάσουν τη βασική εκπαίδευση και να πάρουν όπλο στα χέρια τους.

Είναι αξιθαύμαστα αυτά τα παιδιά! Υπηρετούν διπλάσιο χρόνο θητείας εργαζόμενοι με ωράριο πραγματικών εργαζομένων με μια υποτυπώδη αμοιβή ικανή ίσα για να καλύψει το ενοίκειο του σπιτιού που μένουν.

Λένε πως ο Δήμος Αρκαλοχωριου είναι πολύ ικανοποιημένος από αυτά τα παιδιά και γι’ αυτό και είναι ενταγμένος στο σχετικό πρόγραμμα.

Ο Σταμάτης και η Μαίρη είναι νιόπαντροι. Τον περασμένο Νοέμβρη παντρεύτηκαν και από τοτε “κάθε πρώτη του μηνός έχουν επέτειο”. Η Μαίρη γεννήθηκε στην Ελλάδα αλλά μεγάλωσε στη Γερμανία απο μετανάστες γονείς. Ήρθε στην Ελλάδα και αποφάσισε να μείνει για πάντα κοντά στον αγαπημένο της. Ανθρώπινες ιστορίες…

Ο Σταμάτης όπως και ο Φάνης είναι από την Χαλκίδα, ο Δημήτρης από Αθήνα (Κηπούπολη) με ρίζες στα Χανιά και τα Λουτρά Αρκαδίας, ο Απόστολος που κάνει τη θητεία του στο ταχυδρομείο από τη Σαλαμίνα, γεννήθηκεκαι μεγάλωσε στη Γερμανία. Ηξερε σαν μητρική τη γλώσσα αυτή, τα ελληνικά τα έμαθε αργότερα, αλλά έπεσε θύμα ρατσιστικής επίθεσης από νεοναζί. Ήταν εκεί ο ξένος. “Αδίκημά του” ότι δεν ήταν ξανθός, γέννημα θρέμα Γερμανός. Οι Χρυσαυγίτες της Γερμανίας, ο ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο…

Η ώρα περνά πολύ όμορφα. Η παγωμένη ρακή χαλαρώνει, σπάει τον πάγο και η συζήτηση φέρνει αστεία, ανέκδοτα και ιστορίες που κάνουν την παρέα κι ανάμεσά τους κι εμεένα, να γελάμε δυνατά ώς τις 11.30 που έφυγαν.

Ήταν μια όμορφη βραδιά καθώς στην παρέα προστέθηκαν αργότερα και τα παιδιά του Μανώλη, η Αναστασία με τη Μαρία. Συμμετέχουν κι αυτά στην κουβέντα και μου θύμισε η όλη διαδικασία κάτι από τις συναντήσεις στα παλιά χρόνια, τα δικά μου, που δεν κοίταγε κανείς το ρολόι να δει τι ώρα είναι. Μόνο κριτήριο για να… σχολάσουμε ήταν η φυσιολογική κούραση από τον κάμματο της μέρας και η αγωνία να σηκωθούμε νωρίς να συνεχίσουμε τις προγραμματισμένες δουλειές της επόμενης μέρες.

Κι ήταν η νύχτα γλυκειά ύστερα από μια μέρα με δυνατό ήλιο, στα όρια του καύσωνα και άρεσε πολύ σε όλους τόσο, που κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Θα το επαναλάβουμε. Συνάντηση σήμερα το απόγευμα για ένα μπάνιο στον Τσούτσουρα…


Κομμάτια του χωριού μου. Τα περπατώ, τα χαίρομαι, θυμάμαι…


Καλτερίμια, σπίτια παλιά, εγκαταλειμμένα, δρόμοι που κάποτε έσφιζαν από ζωή.


Δρόμοι του Θραψανού γνώριμοί μου. Μ’ αρέσει να τους ξαναπερπατάω τώρα…

Δύσκολοι καιροί για τον τουρισμό

Έξω από το σπίτι της Στασούλας, μια πολυ ζεστή μέρα του Ιουλίου…
















Η εξώπορτα του σπιτιού που μένουμε. Ντάλα μεσημέρι επιστρέφω από τις εφημερίδες…
















Το χωριό μου Θραψανό από το δρόμο που οδηγεί προς το Καστέλλι…
















Και μια φωτογραφία δίπλα από το βενζινάδικο της ΒP…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 11/07/2009


Υπάρχει ένας κόσμος που περιμένει να ζήσει από τον τουρισμό. Έχουν επενδύσει στον ήλιο, τη θάλασσα, τον καλό καιρό της Κρήτης και περιμένουν κάποια στιγμή να βγάλουν τα προς το ζειν. Στην Κρήτη, που κάνω αυτόν τον καιρό τις διακοπές μου, το πρόβλημα είναι έντονο. Το βλέπεις παντού. Ο κόσμος είναι περισσότερο “μαζεμένος” από άλλες φορές και προσπαθεί να ζήσει με τα άκρως απαραίτητα, χωρίς σπατάλες και υπερβολές.

Στις τοπικές εφημερίδες το θέμα προβάλεται μέσα από έρευνες και ρεπορτάζ. Συντάκτες έχουν πάει στα πιο τουριστικά σημεία που άλλοτε έσφιζαν από ζωή και έχουν φωτογραφίσει τις άδειες ξαπλώστρες στην παραλία, τις κλειστές επιχειρήσεις, τους έρημους δρόμους που δεν κινείται τίποτα.

Γράφουν: “Οι επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, η μια μετά την άλλη, ολοένα και πληθαίνουν, ενώ η εικόνα παρακμής και εγκατάλειψης εμφανίζεται σε πάρα πολλές επιχειρήσεις που παλαιότερα μεσουρανούσαν. Οι επιχειρηματίες της περιοχής κάνουν λόγο για μια άνευ προηγουμένου κατάσταση όπου, όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι, η παντελής έλλειψη τουριστικού σχεδιασμού σε συνδυασμό με την απουσία ενεργοποίησης από πλευράς του Δήμου κάνουν έναν εκρηκτικό μείγμα. Γιατί να έρθει ο επισκέπτης σ’ ένα αφιλόξενο τόπο;”

Οι επιχειρηματίες στα τουριστικά και παραδοσιακά είδη υποστηρίζουν πως τα ποσοστά τους έχουν μειωθεί περίπου στο μισόκαι εκτιμούν ότι γι’ αυτό ευθύνεται η ποιότητα των τουριστών και η διεθνής οικονομική κρίση. Θεωρούν μάλιστα ότι η τηλεόραση έχει παίξει αρνητικό ρόλο, καθώς προβάλει συνεχώς τα αποτελέσματα της κρίσης.

Το ενθαρρυντικό είναι ότι κάποιοι εποιχειρηματίες ξαναβλέπουν με καλό μάτι τον Έλληνα τουρίστα του Σαββατοκύριακου. Είναι αυτός που σνόμπαραν μέχρι χθες, αλλά που τώρα προσδοκούν πάνω του για να βγάλουν τα “σπασμένα”. Εμείς, πάντως, που καθίσαμε να φάμε δυο πίτσες σε επαρχιακό μαγαζί, είδαμε ξανά το χαμόγελο στα χείλη του σερβιτόρου, έτοιμος για το αστείο, πρόσχαρος στην εξυπηρέτηση και με τιμές ανθρώπινες. Ότι δηλαδή ζητάγαμε τόσα χρόνια, αλλά μας αντιμετώπιζαν σαν δεύτερης κατηγορίας πελάτες, ενώ ο λογαριασμός μας ήταν σαφώς ανώτερος των ξένων.

Ας ελπίσουμε ότι η κρίση που δεν είναι στη φαντασία μας αλλά υπάρχει,θα “βοηθήσει” κάποιους να δουν πιο καθαρά τα πράγματα.Να παρέχουν υπηρεσίες στις πραγματικές τιμές, που θα περιέχουν το θεμιτό τους κέρδος και δεν θα προσπαθούν να “κλέψουν τα λεφτά και να τορπιλίσουν την εμπιστοσύνη του πελάτη.

Ο Έλληνας αγαπά την πατρίδα του. Και έχει η Ελλάδα τόσες ομορφιές να δώσει, που όσα χρόνια κι αν ζήσει δεν θα προλάβει να τις γνωρίσει όλες.

Σε καιρούς δύσκολους οικονομικά, σαν αυτούς που διανύουμε είναι ανάγκη οι άνθρωποι που ζουν από τη βαριά βιομηχανία του τουρισμού να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους. Να ξαναδούν κάτω από νέες προοπτικές τις υπηρεσίες που προσφέρουν σε αντιστοιχία με τις τιμές τους και να είναι αισιόδοξοι.Ο πελάτης που πήγε εκεί και έμεινε ευχαριστημένος θα ξαναπάει και θα φέρει κι άλλους με τα καλά λόγια που θα πει.

Λένε πως η διαφήμιση βοηθά πολύσ’ αυτή τη δουλειά. Αλήθεια είναι. Μόνο που δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από την Πολιτεία, από το κράτος. Αυτοί οι ίδιοι που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα το πώς θα προωθήσουν το προϊό τους θα πρέπει να το κάνουν. Με άριστη προσφορά υπηρεσιών, με χαμόγελο και με προσιτές για τα βαλάντια των τουριστών τιμές.

Όσο κι αν λιγόστεψε η εποχή των κρατήσεων είμαστε αρχές Ιουλίου και υπάρχει καιρός για να δουν αισθητά τη διαφορά. Τόλμη και αποφασιστικότητα χρειάζεται. Για να μπουν σ’ αυτό το χώρο θα πει πως τα έχουν και τα δυο.Το μόνο που πρέπει είναι να τα βγάλουν στην επιφάνεια και να τα εκμεταλλευτούν θετικά. Προλαβαίνουν.

Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην τοπική εφημερίδα του Ρεθύμνου ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη.



Δείτε ένα τρέιλερ για τον “Ελεύθερο Τύπο” να μην ξεχνάμε τους συναδέλφους μας εκεί που αγωνίζονται για τη δουλειά τους και που αύριο Σάββατο κυκλοφορούν μια 16σέλιδη εφημερίδα με 50 λεπτά. Να την πάρουμε. Αξίζουν την υποστήριξή μας!


Το πράσινο με τις κρεβατίνες και τα καλλιεργήσιμα χωράφια δίπλα στα σπίτια του Θραψανού…
--------------------------------------------------------------------------------
Ο τόπος που μεγάλωσα…

Στον κήπο ένα απόγευμα…

Ενας καταπράσινος κήπος ικανός να δώσει πολλά πράγματα στο σπίτι…


Ποτίζεται με μηχανισμό αυτόματου ποτίσματος και είναι ένα μικρό δάσος από καλούς καρπούς.


Ο Αγησίλαος στο βάθος φροντίζει τον κήπο και τα πρόβατά του…

Απογευματάκι κατά τις έξι. Την ώρα που αρχίζει και πέφτει ο ήλιος είπαμε να πάμε στον κήπο της Στασούλας. Είναι ήδη εκεί ο Αγησίλαος για δουλειές. Έρχονται μαζί με τη Στασούλα και τα εγγόνια της, ο Αγησίλαος και η Αναστασία. Ένας μικρόκοσμος είναι εκεί…

Ο κήπος, τα πρόβατα, τα άλλα ζώα είναι εκεί και τα παιδιά τα περιεργάζονται. Μου αρέσει να κόβω πάνω από τη ντοματιά τη ντομάτα και να την τρώω. Το ίδιο και το δροσερό, φρέσκο αγγούρι. Ο Αγησίλαος έχει φροντίσει να υπάρχει ρακή στο… φυσικό ψυγείο, δίπλα στη στέρνα με το νερό.

Είμαστε εκεί κοντά δύο ώρες… Ύστερα ο Μανώλης τηλεφωνεί στον Αγησίλαο. Κουρεύει τα πρόβατα και θα ήθελε τη βοήθειά του. Ανταποκρίνεται άμεσα. Πάμε κι εμείς με τον Λάμπρο, κρατάμε κι ένα σπρέι – αντιβίωση… Ατυχήματα μπορεί να συμβούν όταν κρατά μεγάλο ψαλίδι και το αρνί δεν… καταλαβαίνει το συμφέρον του να καθίσει ήσυχο.

Κούρεψε δύο μπροστά μας και τα είδαμε. Στα όρη που έχουν πολλά οι βοσκοί όταν έρθει η ώρα της κουράς, εκεί γύρω στα τέλεη Μαίου, αρχές Ιουνίου το κάνουν γιορτή. Με βραστά, γλέντια και μουσικές.

Ύστερα πέφτει το τηλεφώνημα από τη Μαρία, την κόρη του Μανώλη. Είναι λεει, τα κορίτσια στο γηπεδάκι και αν ήθελε ας πήγαινε και ο Λάμπρος να κάνουν παρέα. Του αρέσει η σκέψη και τον πάω… Καλό είναι να κάνει παρέα με παιδιά της ηλικίας του.

Εγώ κατηφόρησα μέχρι το βενζινάδικο της BP του παλιού συμμαθητή μου Χαραλάμπη και γέμισα το ντεπόζιτο. Μικρά δρομολόγια αλλά φαίνεται ότι έχουν το κόστος τους…
--------------------------------------------------------------------------------
Τα κορίτσια του Μανώλη

Το Θραψανό από μια διαφορετική πλευρά του, πανέμορφο…

Μεγάλωσαν οι κόρες του Μανώλη, του γιου της Στασούλας. Και κάνουν, καλοκαιριάτικα, φροντιστήριο Γερμανικών στο Αρκαλοχώρι. Ήρθαν χθες να τις πάμε. Η μαμά τους έχει δουλειά στο αγγειοπλαστείο και το αυτοκίνητότο της είναι στο συνεργείο. Έτσι, γύρω στις 11 τις πήγαμε εμείς στο διπλανό χωριό.

Τις περιμένουμε να τελειώσουν και καθόμαστε στη γνωστή από πέρσι καφετερία “Sportcafe”. Ο Λάμπρος παίζει στα μηχανάκια του internet με το κολοβιούτι κι εγώ με τον καφέ μου χρησιμοποιώ το WiFi της καφετερίας για να μπω στις σελίδες μου και να κάνω τις δουλειές μου.

Οι δυο ώρες φύγανε σαν αέρας. Ένα μικρό μπέρδεμα με τα κορίτσια μας… δυσκόλεψε λίγο να ξαναβρεθούμε και να φύγουμε. Αλλά τα καταφέραμε τελικά.

Τα κορίτσια έχουν μεγαλώσει, κοντά μικρές κυρίες είναι. Έχουν ωριμάσει κι ας είναι ακόμα στο γυμνάσιο. Συζητούν άνετα για όλα. Μας λένε για την θεατρική παράσταση που ανεβάσανε στο σχολείο της, η Μαρία είχε σκηνοθετικές ευθύνες και η Αναστασία ηθοποιός στο ρόλο μιας χαζής που έπαιξε τέλεια. Και ο αδερφός τους, Αγησίλαος, που είχε γενέθλια την περασμένη Δευτέρα κοντεύει να τελειώσει το Λύκειο και είναι ήδη κανονικός μάστορα με παραγωγή κανονική στα πιθάρια που δουλεύει…


Έχουν βάλει κάτω το πρόβατο και το κουρεύουν. Στη φωτογραφία ο Μανώλης Βολυράκης, γιος της Στασούλας και ο γιός του, Αγησίλαος…


Παππούς και εγγονός. Ο μεγάλος Αγησίλαος κουρεύει, ο μικρός κρατάει το τρομαγμένο πρόβατο.


Να και ο πατέρας με το γιο. Ο Αγησίλαος κουρεύει και ο Μανώλης κρατάει, ως βοηθός το πρόβατο…
--------------------------------------------------------------------------------
Κρήτη μου όμορφο νησί…

Βεγγέρα στο δρόμο…

Εικόνες από το χωριό… Τα πρόβατα του Αγησίλαου στο μαντρί τους…


Σε λίγο θα πέσει η νύχτα μα εμείς είμαστε ακόμα εκεί και τα χαζεύουμε…


Ψάχνουν για σκιά κάτω από τα δέντρα. Ο ήλιος είναι μια δοκιμασία για ανθρώπους και ζώα.


Μια ανακοίνωση στα ψυγεία του σούπερ μάρκετ από τον γιατρό αφορά τις γυναίκες…

Το βλέπω κάθε χρόνο στο χωριό. Μετά τις 8, 30 όταν έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και τακτοποιηθούν στα σπίτια τους με το βραδινό φαγητό, παίρνουν τις καρέκλες τους οι γειτόνισσες και κάθονται στο δρόμο να κουβεντιάσουν. Έχει μια δροσιά μοναδική, τέτοια, που μια ζακέτα χρειάζεται να τη ρίξεις στην πλάτη σου.

Τι λένε στις κουβέντες τους; Ότι μπορείς να φανταστείς πως θα κάνει μια παρέα να γελάσει, να προβληματιστεί, να αλλάξει διάθεση για να πάει να πέσει να κοιμηθεί.

Γιατί ο ύπνος εδώ είναι το ζητούμενο.Μια πολυτέλεια που δεν την έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ακούω και λένε πως τα πρωινά η πρώτη τους κουβέντα είναι αν κοιμήθηκαν.Στον κακό ύπνο από τις 5 είναι στο πόδι. Στον καλό φτάνουν μέχρι τις επτά. “Και πόσο να κάτσω στο κρεβάτι;” λέει η Χρυσούλα και σιγοντάρουν και οι άλλες βρίσκοντας πολύ σοβαρό το προβληματισμό της.

Που να σου πω για τον Λάμπρο που πέσαμε χθες στις 11 και κάτι για ύπνο και σαν παιδί 12 ώρες γεμάτες είναι στο κρεβάτι του σ’ ένα ήρεμο ύπνο.

Αν μπορούσε να προσαρμόσει και το πλέιστέισον στην παλιά τηλεόραση θα έλυνε ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων του. Τον βοηθώ λίγο και το συνδέει…

Αλλά στη βεγγέρα είναι πολύ όμορφα. Βρίσκονται, μιλάνε, αλλάζουν γνώμες, δημιουργούν κοινωνικές σχέσεις. Κάτι που μάλλον είναι αδύνατον να το δεις σε μεγαλουπόλεις σαν την Αθήνα. Μ’ αρέσει να ρουφώ με ενδιαφέρον την κάθε απλή, καθημερινή, στιγμή.
--------------------------------------------------------------------------------
Ο “κίνδυνος” για τα καφενεία

Κοτούλες στο κοτέτσι τους. Ελευθέρας βοσκής παρακαλώ….

Ο νόμος του Αβραμόπουλου για το κάπνισμα φαίνεται ότι έχει παράπλευρες απώλειες. Μια από αυτές τα μικρά παραδοσιακά κεφενείατου χωριού.

Σταματήσαμε χθες στο κεφενείο του Σταύρου στο χωριό να πιούμε έναν καφέ και μια πορτοκαλάδα. Μας κάλεσε ο αδελφός μου ο Κωστής καθώς μας είδε που περνούσαμε από εκεί και καθίσαμε. Αντρομανία! Μόνο στο χωριό το βλέπεις πολύ έντονα αυτό το φαινόμενο. Στη βεγγέρα όλο γυναίκες, στα κεφενεία όλο άνδρες. Εδώ έχουν έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας.Και κερνούν ο ένας τον άλλον σε τιμές οικονομικές. 1,50 ευρώ κόστισε ο καφές και η πορτοκαλάδα…

Κάποια στιγμή μπήκε το θέμα για την “καπνοαπαγόρευση”. Καθόμαστε έξω στο πεζοδρόμιο που έχει δροσιά. Ένας κύριος καπνίζει αλλά στο τραπέζι δεν υπάρχει τασάκι. Ο Σταύρος, ο κεφετζής, αναδεικνύει το θέμα: “Από το Σεπτέμβρη, λέει, θα… λιγοστέψουν για να μην πω θα εξαφανιστούν τα κεφενεία. Εμείς εδώ λειτουργούμε σαν ένας τόπος συνάντησης. Είναι μια μικρή Βουλή, με την καλή έννοια της λέξης. Και τώρα μας ζητάνε για ένα μαγαζί 70 τ.μ. να κάνουμε ειδικές μελέτες με πολιτικούς μηχανικούς, να βάλουμε εξαερισμό, να ρίξουμε δηλαδή σε μια επιχείρηση που “φυτοζωεί” περισσότερα από 5.000 ευρώ. Ποιός θα κάνει μια τέτοια επένδυση που δεν θα του γυρίσει ποτέ πίσω τα λεφτά; Θα τα κλείσουμε και θα ησυχάσουμε”.

Έχει δίκιο. Ο προβληματισμός έχει βάση. Στο χωριό η πλειοψηφία των κατοίκων είναι αγρότες, κουρασμένοι από τη ζωή, έρχονται στο κεφενείο κάθε βράδυ, από το απόγευμα να πουν μια κουβέντα, ένα αστείο, να μάθουν τα νέα. Κι αν κλείσει το παραδοσιακό καφενείο πού θα πάνε; Στην καφετέρια; Δεν θα ήταν και η καλύτερη εξέλιξη για όλους…

Αναρωτιέμαι: Αυτοί που κάνουν τους νόμους αφουγκράστηκαν ποτέ τον κόσμο στον οποίο απευθύνονται; Μάλλον όχι.


Α, είναι ωραίο να τις βλέπεις μέσα στο κοτέτσι τους…
--------------------------------------------------------------------------------
Μαλεβιζιώτικος…

--------------------------------------------------------------------------------
“Kόλημμα” με τη συμμορία…

Το θέμα με τη συμμορία Βλαστού που οργάνωσε την απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου συνεχίζει να κυριαρχεί στην πρώτη σελίδα της Ηρακλειώτικης εφημερίδας “Πατρίς”, ενώ και στις εσωτερικές σελίδες δίδεται πολύ χώρος της ύλης. Προφανώς η δ/νση της εφημερίδας εκτιμά πως το γεγονός ότι συμμετείχαν και τρεις Κρητικοί την καταγωγή από τη μια το αναδεικνύει σε μεγάλη είδηση, ενώ από την άλλη δημοσιεύονται αρκετές λεπτομέριες που δοχετεύονται από την ασφάλεια και εξάπτουν την φαντασία των αναγνωστών που ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι αρέσκονται σε αστυνομικές ιστορίες.

Η αλήθεια είναι ότι το στόρι “ρουφιέται” εύκολα σε μια μέρα καύσωνα, όπου η θερμοκρασία πρέπει να ήταν πολύ υψηλή, καθώς όσοι μπορούσαν πήγαν στη θάλασσα, ενώ άλλοι “έπιασαν” ίσκιο από νωρίς.

Από το πρωί πάντως τα δείγματα ήταν ότι θα είχαμε μια πολύ θερμή μέρα. Και όσοι είχαν δουλειές τις εκαναν ή νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Δεν ήταν να… περπατάς έξω μια τέτοια ζεστή μέρα…